The word is from the Greek systolḗ, meaning, literally, “contraction.”
Diastole, the opposite of systole, is the lengthening of a short quantity or syllable for metric irregularity. The word is from the Greek diastolḗ, meaning “the act of expanding or dilating.”
I want to know, to be optimistic, open-hearted and affectionate in a world that hurts and is hurt. I wonder if the world is what life is. I wonder if sympathy can be practiced against antipathy. I wonder where sympathy and antpathy meet, and separate. I wonder how our awareness of flowing out of ourselves into our surroundings, and closing off from outside of us, can attribute to a sustainable resistance movement that is seeking peace, justice, and the protection of human rights.
I wrote a poetic, and a literature research, and created the following objects;
* Deel 1 Ziektekiem p. 5
Vanuit het timide zaad ontstond een storm van hoop
De hoop was vol en de hoop was leeg die sliep niet maar
Die verslond alles wat beter was als het liep zoals het hoort
Het timide zaad legde diens oren langs de wand en besloop
Zonder het verlangen te bezingen en bezongen te worden
De geboorte van de grote gedeelde instabiliteit die alles brak
Door midden in vieren en steeds weer tot elk eenheid alleen was
Tot alle delen vergaten tot welk geheel zij eens behoorden
Zij luisterde met meer innigheid dan iemand ooit had beleefd
Zij gaven zich over door elke spier los te laten en zelfs het hart te ontspannen
Hun bebloede beleving was even stil hier als het verlangen
Achteruit te bewegen naar een verleden punt allang in het verleden
Het timide zaad streek neer en weekte tot timide kiem
Daar werd het rebels tot vredesmacht die steeds weer vroeg
Of er nu dan stilte mocht zijn, of het gelaten mocht worden
In elke stilte groeide de hoop dat vrede mooi en wenselijk was
Soms dan leek het alsof er aandacht en een moment was
Om in te zijn en adem te halen zoals die passeerde in vreugde
Alle getuigen bovendien bevonden dat de stilte niet het einde was
Maar het begin, de ruimte voor het ontstaan van iets dat werkelijk was
Het timide gras was luid als het gezel beleefd was
Zij keken om zich heen zonder verlangen, zonder geruis
Zij waren alleen temidden van alles anders en meer vredelievend
Dan zij eerder waren en zonder angst lieten zij zich bewegen
Door de adem die zonder oordeel was
p. 7
De leegte onder mijn middenrif klinkt
Een gebaar dat mij gebrekkig, ik struikel
De enorme holle leegte die ik mijn ziel noem
Zoveel water gedronken om te vervullen
Wat hoop in het verschiet had gelegd
Het gat wordt gevuld met alles of niets
Mijn niet toereikende, zenuwslopende mis
Zodat alles daar giert en loeit even
Een halve boog en niets, dorstig
Een halve cirkel en een horizon
Daar heel zeer laag beneden ver achter de huid over mijn buik
Inhoud en vlees en ver voor mijn ruggengraat zweeft een zwarte
Cirkel een holle leegte een vraag zonder woorden of vorm
Ik constateer dat het daar is. Dat ik daar niet ben.Het kijkt mij aan en zwijgt.
Het kijkt mij aan en doet een poging om mij binnenstebuiten te keren.
Het neemt de huid; onze huid tussen de vingers.
Het verkleedt zich daarmee. Het gaat altijd zo.
p. 17
Ik dacht dat ik mijn lege ziel gevonden had
Ik dacht dat mijn ziel leeg was omdat ik niets zag
Achter mijn gesloten ogen is het leeg en stil
Ik bevond dat het beeld nog eerder in mijn handen
Mijn huid en neus ontstaat dan mijn ogen
Dat ik ze daarom zo gehaat heb en ze kapot zijn
En ik toch met de illusie bets dat ik een betere toekomst
Kon bedenken en een beeld kon scheppen om te dienen
Een beeld waarmee je de wereld kan redden
Niet mijn ogen maar mijn huid en mijn buik
Zullen deze functie op zich nemen
Tot een vrede waarin een droom was opgehangen.De vragen waren geen anekdotes maar lusten.
Mijn huid verdraagt het niet meer om zo hard te zijn.
p. 20
Zij vermoeden eenvoud is het antwoord zij spreken met tegenzin.
Zij spreken met eenvoud.
Zij verdenken de wereld ervan dat het uit een ei gekomen is.
Zo verdenken zij de wereld er ook van dat er een of meer goden zijn met een identiteitscrisis.
* Deel 2 - Verlangen
p. 43
Het begin van het leven bleef een raadsel
Daar het de bevrijding of de vereniging zou kunnen betekenen
Ik ben verlegen om het te vragen anders ben ik misschien
Niet goed genoeg om verder te gaan
Wat ben ik en wat heb ik zelf gedaan
Ik kon niet alles opgeven, maar mijn verlangen was groot
Ik raak in een opwelling waarin iedereen mag bestaan
In een moment waar alles gelijk is de wereld plat
Platte wereld die ons verstaat, die wij spreekt
Ik wilde nooit alleen komen, maar iemand had het zo bedacht
Iemand heeft mij verteld dat dit zo de bedoeling is
Misschien voel ik het ergens tussen ons, maar niet in mij
We bewegen samen ; jij los en ik
Wij zijn niet bijzonder, maar door ruimte en tijd
Uitgezonderd en verbonden
De lucht was blauw
De lucht was blauw
Het was koud, maar je kon voelen dat het lente was
Het was fris en niet koud
De wind is gegroeid
De wind is gegroeid
Het licht is lichter
De wereld verbleekt
De wind die mee was was tegen
Van voren is nu weer van achter
De lucht was minder blauw, maar de wind minder
Er was een mildheid
De lucht was blauw en voller
Het was als de lente
Het weefsel verdraagt de tijd
Het weefsel, het vel dat je draagt
Dat vel, je vorm, het verschil, de relatie
Als alles gesloten is probeer ik naar buiten te kijken door naar binnen te gaan.
p. 49
Daar hier op de grond steeds meer is het stil. Alleen hier is het stil waar leegte alles vult. Waar stilte hoorbaar is alsof zij geboren worden. Alsof zij al hun schaamte hebben verdreven en al zorgen op heb
ben geborgen en al hun schulden hebben opgelost. Tot er een reden is in hun lichaam die onwerkelijk is en toch in hun lijf gezonken. Het doorstroomt hen zachtjes, tot het lust wekt om tot een adem te komen. Om hier te komen.
